Αγαπητοί συνάδελφοι,

Ξέρω ότι μ’ αυτά που θα γράψω κάποιοι θα προβληματιστούν και κάποιοι θα συμφωνήσουν, αλλά νιώθω βαθιά την ανάγκη να τα μοιραστώ με όλες και όλους.

Είναι σίγουρο ότι δεν πρέπει, στο όνομα  των φιλικών σχέσεων και των προσωπικών εξυπηρετήσεων, να συνεχίσει να αγνοείται ΤΟ ΑΝΑΓΚΑΙΟ σήμερα για τον Κλάδο μας, που είναι η επαγγελματική μας επιβίωση και κατ’ επέκταση η επιβίωση των οικογενειών μας.

Αυτή τη φορά  στην κάλπη, μοναδικό μας κριτήριο πρέπει να είναι ποιός θέλει, ποιός μπορεί και ποιός αποδεικνύει με τις κινήσεις του ότι θα τα καταφέρει να υλοποιήσει το  μοναδικό μας όπλο ενάντια στην υπερσυγκέντρωση της ύλης μας, την εφαρμογή δηλαδή του άρθρου 51 σε συνδυασμό με το άρθρο 139, που τόσα χρόνια ακούμε αλλά τίποτα δεν γίνεται προς αυτή την κατεύθυνση. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, έχουμε καταλάβει όλοι ότι η εφαρμογή των παραπάνω άρθρων, είναι η μοναδική ΛΥΣΗ στη χιονοστιβάδα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε.

Ας γίνουν τα λάθη του παρελθόντος πυξίδα στην κατεύθυνση αυτή, καθώς δεν έχουμε άλλο χρόνο για απραξία, δυστυχώς οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και καταιγιστικές. Ας αφήσουμε φίλους, κουμπάρους, προσωπικές υποχρεώσεις και όλους τους υποψήφιους που στηρίζουν παρατάξεις που έφτασαν τα πράγματα ως εδώ με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κι έχουν γίνει το μοιραίο κατεστημένο των θεσμικών μας Οργάνων.  Σήμερα, κατά τη γνώμη μου, η παράταξη που ταράζει τα νερά, που έχει επιμονή, υπομονή και κατάλληλη συνδικαλιστική εμπειρία είναι η ΙΡΙΔΑ που με τη βοήθεια όλων μας θα τα καταφέρει να μας οδηγήσει εκεί που μας αξίζει.

Επειδή πάντα έχω στο μυαλό μου το απόφθεγμα του Δαρβίνου ότι ” δεν επιβιώνει το δυνατότερο είδος, ούτε το ευφυέστερο, αλλά το πιο ευπροσάρμοστο στις αλλαγές ” , αποφάσισα αυτή τη φορά να το ακολουθήσω, να αλλάξω, να συνταχθώ με την ΙΡΙΔΑ, με μια και μοναδική διάθεση: Να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι στην υλοποίηση των παραπάνω, τα οποία αυτή η νέα παράταξη πρεσβεύει.

Μακάρι όσοι διαβάσετε τις σκέψεις μου αυτές, να προβληματιστείτε όσο κι εγώ πριν πάρω την απόφασή μου και να γίνετε συνοδοιπόροι μας, με προορισμό το όνειρο που μέχρι σήμερα μας το έχουν κάνει  …. εφιάλτη!!

Με εκτίμηση

Κική Βασιλοπούλου